Το τελευταίο τάνγκο των μνημονιακών κυβερνήσεων

Ίσως ακόμα να μην τα έχουν δώσει όλα για την επερχόμενη ήττα τους. Ίσως να έχουν ακόμα κάποια κρυφά χαρτιά. Δεν υποτιμούμε την παντοδυναμία του συστήματος και του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί την ντόπια και ξένη ολιγαρχία. Πόσο μάλλον δεν θα μπορούσαμε να υποτιμήσουμε τους τραπεζίτες και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Εκείνοι όμως υποτιμούν τον λαό.

Το έπρατταν πάντα στις πιο δύσκολες, αλλά και εύκολες για αυτούς, στιγμές της ταξικής πόλωσης, των μεγάλων πατριωτικών αγώνων, όπου η Αριστερά άντλησε αστείρευτη δύναμη από τον λαό, που αναδείχτηκε πρωταγωνιστής των ιστορικών ανατροπών και των μεγάλων προκλήσεων. Σήμερα, λίγες μέρες πριν από τη μάχη των ευρωεκλογών, προσφεύγουν σε απίστευτες διαστρεβλώσεις και ανιστόρητα επιδερμικά «σλόγκαν» που ταιριάζουν περισσότερο σε πωλήσεις απορρυπαντικών παρά σε πολιτική επιχειρηματολογία... «Τώρα γνωρίζω, τώρα ξέρω, 50 κατασκευαστές μού προτείνουν...».

Αργεντινή και Βενεζουέλα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της προπαγάνδας των κυβερνητικών συνεταίρων. «Η Κούβα της Μεσογείου» είχε αναφερθεί παλιότερα από τον αρχηγό του Λάος, ως προμήνυμα τρομοκράτησης του ΣΥΡΙΖΑ τον Μάιο του 2012. Θεωρούν ότι η ιστορία έχει μια ανάγνωση. Τη δικιά τους. Δεν έβγαλαν συμπεράσματα. Η δικιά μας ιδεολογική, πολιτισμική και πολιτική αντοχή, έχει διαφορετικές ρίζες, άλλα δεδομένα, κυρίως άλλη συλλογική έκφραση και την ανιδιοτελή προσφορά. Ακόμα και με τη ζωή των παππούδων μας, στα απάτητα βουνά της πατρίδας μας το 1941-1949. Η διαστρέβλωση της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας βρίσκεται στην υπηρεσία των πανίσχυρων κέντρων μιντιακής λοβοτομής, όπου επιχειρούν να μπερδέψουν την Αργεντινή του 1993-2001 και τη Βενεζουέλα του 1980-1997 με τις σημερινές πραγματικότητες του 2014, χώρες που, στο πλαίσιο της λατινοαμερικανικής πολιτικής χειραφέτησης από το ΔΝΤ και το αδηφάγο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, ανοίγουν τους δικούς τους αντι-νεοφιλελεύθερους δρόμους.

Συγχέουν σκόπιμα χώρες εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, σε διαφορετικές ηπείρους, με άλλες γεωπολιτικές, γεωγραφικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές πραγματικότητες, με την Ευρώπη τού σήμερα. Συγχέουν και διαστρεβλώνουν σκόπιμα την ανεργία του 30% στην Αργεντινή του 2001 αγνοώντας σκόπιμα την Αργεντινή του 2014, με την ανεργία στο 5,8%. Τη Βενεζουέλα του 1997, με την ανεργία στο 35% και την ακραία φτώχεια στο 40%, με τη Βενεζουέλα του 2014, με ανεργία 4,5% και τη φτώχεια στο 18% αντίστοιχα. Δεν μπορεί κανείς εύκολα, με αποσπασματικά στοιχεία, να ξεπεράσει διαχρονικά νεο-αποικιακές κληροδοτήσεις και ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις 200 ετών στις νέες αυτές χώρες. Ούτε η διαφθορά έχει αντιμετωπιστεί δυναμικά ούτε ο σοσιαλιστικός παράδεισος έχει κατακτηθεί. Αλλά το ΔΝΤ, η παγκόσμια τράπεζα, τα εργαλεία ιμπεριαλιστικού ελέγχου είναι και παραμένουν μακριά από τις χώρες αυτές, αν και, όπως όλοι γνωρίζουμε, προσπαθούν με τις ντόπιες ολιγαρχίες να ξανακερδίσουν το χαμένο έδαφος.

Σήμερα η Αργεντινή έχει εξωτερικό χρέος 44% επί του ΑΕΠ της, όταν πριν από 20 χρόνια η χώρα βρισκόταν σε απόλυτη χρεοκοπία και κοινωνική καταστροφή. Εξήγαγε διατροφικά προϊόντα σε δεκάδες χώρες, ενώ είχε απίστευτο ποσοστό, περίπου 11%, υποσιτισμένου πληθυσμού πριν από δύο δεκαετίες.

Η Βενεζουέλα για πρώτη φορά αποκτά δημόσιο έλεγχο του πετρελαϊκού της πλούτου, με τα μεγαλύτερα αποθέματα στον κόσμο. Όλα τα υπόλοιπα οικονομικά στοιχεία και οι δείκτες ανάπτυξης και ανοικοδόμησης είναι δημοσιευμένα σε παγκόσμιους φορείς και οργανισμούς, που ακόμα και οι πιο κακοπροαίρετοι δεν μπορούν να αμφισβητήσουν. Τα έσοδα της πραγματικής ανάπτυξης στα δημόσια ταμεία είναι εκείνα που χρηματοδοτούν μια νέα κοινωνική πραγματικότητα στη χώρα, με 1.128 νέα πανεπιστήμια και τεχνικές σχολές, εκατοντάδες κέντρα περίθαλψης σε ολόκληρη τη χώρα, 1ου, 2ου και 3ου επιπέδου. Πώς να αφήσουν τέτοιες χώρες να περπατήσουν μαζί με τους άλλους λαούς της περιοχής; Πώς να μην προπαγανδίσουν τις «απεργίες» των συντηρητικών κατασταλτικών δυνάμεων ασφαλείας στην Αργεντινή, τη Βολιβία, το Εκουαδόρ, τη Βενεζουέλα, αφού μετά οι τηλεοπτικές εικόνες, που μας έρχονται «επεξεργασμένες ως φαστ φουντ είδηση», μας προϊδεάζουν ότι όσοι επαγγέλλονται την κοινωνική χειραφέτηση, τη λαϊκή κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την ταξική αξιοπρέπεια είναι σαν και αυτούς τους «τριτοκοσμικούς».

Δεν ξέρω πότε θα σμίξει το ερωτικό τάνγκο με το περήφανο ζεϊμπέκικο και την ξέφρενη, γεμάτη νεανικότητα, σάλσα, ώστε οι χοροί να αποτελούν πολιτικό και πολιτισμικό εφαλτήριο αγώνων και ανοικοδόμησης των πατρίδας μας. Μιας άλλης ζωής για όλους μας. Το μόνο που ξέρω είναι ότι στο «μενού» του σημερινού πρωθυπουργού και του σημερινού υπουργού Εξωτερικών δεν είναι ούτε η σάλσα και η σάμπα ούτε το μερένγκε ούτε το τάνγκο. «Μόνο ο χορός του Ζαλόγγου» τους ταιριάζει.

 

πηγή :  Κώστας Ήσυχος , μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική και άμυνα